Almanya’da göçmen kökenli olup da Alman vatandaşı olmayan insanlar genelde ifade, toplanma ve dernekleşme hakkına sahip olup siyasi partiler ve yerel komisyonlarda faaliyet gösterebilser de, karar almaya gelince etkin olamamaktadırlar. Diğer AB-ülkerinde göçmenlere yerel seçim hakkı çoktan getirilmiş ve bununla birlikte göçmenlerin katılımcı olmaları, dolayısıyla da topluma uyumları teşvik edilirken Alman Anayasası, AB ülkeleri vatandaşlarına sağlanan yerel seçimlere katılma hakkının dışında diğer yabancılara federal, eyalet ya da yerel meclislerin seçimlerine katılmalarını öngörmemektedir. Geçmişte bazı eyaletler tarafından yapılan, AB ülkeleri vatandaşları dışındaki yabancılara da yerel seçim hakkı tanıma çabaları ise, Alman vatandaşlık yasasının soy prensibine dayanan etnik anlayışına takılmıştır.
Bu bazı yerlerde, Almanya nüfusunun yüzde otuzluk bir bölümünün, siyasi alanda söz haklarının olmamasına neden olmaktadır. Oysa yerel bazda uyumun sağlanması, insanların kendi yaşam alanlarının şekillenmesine katkıda bulunmaları ve topluluk için sorumluluk üstlenip içinde yaşadıkları toplumda bilinçli bir şekilde yerleşik hale gelmeleri, yani siyasi ve toplumsal anlamda katılımcı olmaları anlamına gelir. O halde bir taraftan uyumun sağlanması beklenirken diğer taraftan, örneğin planlanan vatandaşlık sınavında olduğu gibi, kösteklendiği anlaşılmamaktadır.
Almanya’da seçim hakkına ve bununla birlikte siyasi alanda söz hakkına sahip olmak, vatandaşlıktan geçer. İçinde yaşadığımız ülkenin vatandaşlığını almakla bu ülkeyle kendimizi daha fazla özdeşleştirebilir ve böylelikle daha iyi uyum sağlayabiliriz. Ancak toplumun büyük bir bölümünü oluşturan insanlara, sadece „tek“ kimlikli olmadıkları için tercihlerini iki ülkeden yana kullandıklarından ötürü siyasi katılımlarını engellemek ne siyasi açıdan -özellikle uyum siyaseti açısından- ne de insani açıdan doğru değil. İkinci bir ülkenin vatandaşı olmak bu topluma uyum sağlamayı kesinlikle engellemez.
Bu yüzden önümüzdeki uyum süreci için, herkese sosyal, hukuksal ve demokratik katılımı sağlayan ve böylelikle göçmenlere de demokratik sorumluluk yükleyen bir modele başvurulmasını arzu ederiz. Bu nedenle, AB Parlemetosu tarafından kararlaştırılan ikinci vatandaşlık yasasının, Almanya’da da bir an önce uygulanmasından yanayız.
Bu bazı yerlerde, Almanya nüfusunun yüzde otuzluk bir bölümünün, siyasi alanda söz haklarının olmamasına neden olmaktadır. Oysa yerel bazda uyumun sağlanması, insanların kendi yaşam alanlarının şekillenmesine katkıda bulunmaları ve topluluk için sorumluluk üstlenip içinde yaşadıkları toplumda bilinçli bir şekilde yerleşik hale gelmeleri, yani siyasi ve toplumsal anlamda katılımcı olmaları anlamına gelir. O halde bir taraftan uyumun sağlanması beklenirken diğer taraftan, örneğin planlanan vatandaşlık sınavında olduğu gibi, kösteklendiği anlaşılmamaktadır.
Almanya’da seçim hakkına ve bununla birlikte siyasi alanda söz hakkına sahip olmak, vatandaşlıktan geçer. İçinde yaşadığımız ülkenin vatandaşlığını almakla bu ülkeyle kendimizi daha fazla özdeşleştirebilir ve böylelikle daha iyi uyum sağlayabiliriz. Ancak toplumun büyük bir bölümünü oluşturan insanlara, sadece „tek“ kimlikli olmadıkları için tercihlerini iki ülkeden yana kullandıklarından ötürü siyasi katılımlarını engellemek ne siyasi açıdan -özellikle uyum siyaseti açısından- ne de insani açıdan doğru değil. İkinci bir ülkenin vatandaşı olmak bu topluma uyum sağlamayı kesinlikle engellemez.
Bu yüzden önümüzdeki uyum süreci için, herkese sosyal, hukuksal ve demokratik katılımı sağlayan ve böylelikle göçmenlere de demokratik sorumluluk yükleyen bir modele başvurulmasını arzu ederiz. Bu nedenle, AB Parlemetosu tarafından kararlaştırılan ikinci vatandaşlık yasasının, Almanya’da da bir an önce uygulanmasından yanayız.
DİTİB - Yönetim Kurulu
