Muhterem Müslümanlar!
Emanet ve emanete riayet, kişiyi faziletli kılan, kurtuluşa ulaştıran ve onun Allah katında iyi bir kul olmasını temin eden önemli bir meziyettir. Nitekim Kur’an-ı Kerim’de kurtuluşa eren mü’minlerin özellikleri sayılırken “O mü’minler ki, emanetlerine, söz ve sözleşmelerine riayet ederler.”[1] buyrulmuştur. Hz. Peygamber (s.a.s.) de kendisine hangi müslümanın daha faziletli olduğu sorulduğunda; “Dilinden ve elinden müslümanların güven içinde olduğu kimse.”[2] şeklinde cevap vererek erdemli bir müslüman için güvenilir olmanın önemine dikkat çekmiştir.
Değerli Kardeşlerim!
Cenab-ı Hakk’ın güzel isimlerinden birisi de “el-Mü’min”dir. Yani Cenabı-ı Hakk kendisini güven veren ve güvenilen bir varlık olarak tanıtmaktadır. Bundan dolayı bizim, müslümanlar olarak, güven veren insanlar olmamız, öncelikle “el-Mü’min” olan Yüce Allah’a olan imanımızın bir gereğidir.
Söz ve davranışlarıyla ümmeti için en güzel örnek olan Hz. Peygamber’in İslam öncesinde, insanlar arasında en bilinen ve öne çıkan özelliği de O’nun ‘emin’ bir kişi olmasıydı. Bu nedenle Mekkeliler daha peygamber olmadan çok önce kendisine 'Muhammed’ül-Emin adını vermişlerdi. Peygamberliğinden sonra da müşrikler O’nu emin olarak tanımlamaya devam etmişler ve hiçbir zaman O’nu yalancılıkla ve güvenilmez olmakla itham etmemişler, edememişlerdir.
Kardeşlerim!
Kur’an-ı Kerim’i rehber edinen, Hz. Peygamber’i kendine örnek alan mü’min de, özünde ve sözünde, her zaman ve her yerde güvenilir ve güven veren bir kimse olmalıdır.
Şu hiçbir zaman unutulmamalıdır ki, bir kalpte iman ile küfür, doğruluk ile yalancılık, hıyanet ile emanet bir arada bulunamaz. Bu nedenle Hz. Peygamber, mü’minleri ‘insanların kendisine güven duyduğu kimseler’[3] olarak tanımlamıştır. O halde geliniz, mü’minler olarak bizler de yakınlarımızdan başlayarak tüm insanlığa karşı özümüz, sözümüz ve eylemlerimizle güvenilir insanlar olalım. Emin kimseler olarak tüm dünyaya esenliği, barışı ve emniyeti getirecek bir örneklik ortaya koyalım.
DİTİB Hutbe Komisyonu
[1] Mü‘minûn, 23/8.
[2] Buharî, İman 5.
[3] Tirmizî, İman, 12.
