Anne sevgisi

Değerli Mü’minler,

Akıl ni’meti ile donatılan insan oğlunun önemli görevleri vardır. Bunların başında Allah’a kulluk ve ana-babaya ihsân gelmektedir.

Allah Teâla bütün kainatı, kainatın içinde de insanoğlunu yaratmış, anne ve babamızı ise dünyaya gelişimizin sebebi kılmıştır. Yeni doğan bir çocuk, hayatını devam ettirebilmesi için tabii ihtiyaçlarını bile karşılamaktan elbette ki acizdir. Belli bir zamana kadar bakıma, himâyeye ve şefkate muhtaçtır. Bu yavruya bakacak, onu her türlü olumsuzluklara karşı, kendi hayatını bile tehlikeye atarak koruyacak ve himâye edecek olan anne ve babadır.

Onların büyümeleri ve iyi bir insan olabilmeleri için eşiyle birlikte çalışıp gayret eden annedir. O anne ki, gerektiğinde yemez yedirir. Giymez giydirir. Onun kucağı sevgidir, şefkattir, güvendir, sığınaktır. Atalarımız “Ana gibi yar, vatan gibi diyar olmaz” diyerek bunu ne güzel dile getirmişlerdir.

Muhterem Müslümanlar,

Allah’ın rızasının kazanılabilmesi için öncelikle anne-babanın rızasının kazanılmasını emredilmiştir. [1] Anne-babanın rızasını kazanmak; gönüllerini hoş tutmakla, onlara hizmet etmekle, öğütlerini dinlemekle, onlara saygılı davranmakla, emirlerini yerine getirmekle, onları üzmemekle, incitmemekle, ihtiyâçları varsa o ihtiyâçlarını gidermekle mümkün olur. Bu konuda Allah Teâla İsrâ sûresi 23. ayetinde; “Rabbin, sadece kendisine kulluk etmenizi, anne-babanıza da iyi davranmanızı kesin bir şekilde emretti. Onlardan biri veya her ikisi senin yanında yaşlanırsa, kendilerine “öf!” bile deme; onları azarlama; ikisine de güzel söz söyle.” buyurmaktadır.

Kıymetli kardeşlerim,

evlatlar için, her türlü fedakârlığı yaptığı halde yalnızlığa itilmiş, meşakkatlerin kucağına terk edilmiş, sahipsiz, gözü yaşlı anne ve babalarla sık sık karşılaşıyoruz. Gözyaşlarının, terk edilmişliğin, hayata küsmenin meydana getirdiği bu tablolar vicdanları derinden yaralamaktadır. Oysa bu tabloları, huzur ve mutluluk, fedakârlık ve sabır, merhamet ve hoşgörü süslemelidir. Bizler onların varlığı ile sıkıntı değil onur ve mutluluk duymalıyız. Varlıklarını yük değil, ni’met olarak görmeliyiz. Zira Peygamberimiz (s.a.v.) “Kim ömrünün uzamasını ve rızkının bollaşmasını istiyorsa, anne babasına iyilik etsin ve akrabalarına sılayı rahimde bulunsun” [2] buyurarak onlara iyilik ve ihsânda bulunmanın hem dünyevî hem de uhrevî ne denli önemli olduğunu vurgulamıştır.

Ayrıca vefatından sonra da anne ve babamıza karşı görev ve sorumluluğumuzun devam ettiğini unutmamalıyız. Nitekim Peygamber Efendimiz (s.a.v.)’e “Yâ Resûlallah! Anamla babam öldükten sonra onlara yapabileceğim bir iyilik var mı?” diye sorulduğunda Resûl-i Ekrem (s.a.v.) şöyle buyurmuşlardır: “Evet, onlara duâ eder günahlarının bağışlanmasını dilersin; vasiyetlerini yerine getirirsin; akrabasını koruyup gözetirsin; dostlarına da ikramda bulunursun.” [3]

Değerli Mü’minler,

anneler, senenin belli bir gününde sevilip, diğer zamanlarda ihmâl edilecek varlıklar değildir. Anneler, ömür boyu sevgiye, saygıya, hizmet ve hürmete layık en yüce varlıklardır. Bu nedenle geçici dünya telaşı ile anne-babalarımızı ihmal etmeyelim ki hem dünyamız hem ahiretimiz değer kazansın.

Hutbemi Peygamber Efendimiz (s.a.v.)’in bizlere yapmış olduğu şu uyarı ile bitirmek istiyorum: “Burnu yere sürünsün! Sonra burnu yere sürünsün! Sonra burnu yere sürünsün” demiş Efendimiz (s.a.v.). Ashâb bunun üzerine; “Kimin (burnu yerde sürünsün) ey Allah'ın Elçisi!” diye sorunca, “İhtiyarlığı anında annesi ile babasından birine yâhut her ikisine yetişip de, onlar sebebiyle cennete giremeyenin.” buyurmuşlar. [4]

[1] Tirmizî, Birr, 3.
[2] Et-Terğîb ve’t-Terhîb C.3 s. 317.
[3] Ebu Dâvût, Edeb, 20.
[4] Müslüm, Birr, 9.

Şevket ŞİMŞEK
DİTİB Kassel Merkez Cami Din Görevlisi